“Hoe drie teken mijn leven veranderden”
Mijn naam is Dominic D. Smith, hovenier en landschapsontwerper. In 1997 stond mijn leven in volle bloei. Ik was jong, ambitieus, bezig met mijn opleiding en werkte hard aan mijn toekomst. Maar een gewone dag in de bossen rond Apeldoorn zou alles veranderen. Tijdens werkzaamheden werd ik gebeten door drie teken. Eén beet veroorzaakte een rode kring – een teken van de ziekte van Lyme, maar dat wist ik toen nog niet.
Diezelfde avond verwijderde ik de teken, vol vertrouwen dat daarmee het gevaar geweken was. Al snel kreeg ik last van vermoeidheid en hoofdpijn. Mijn huisarts wuifde mijn zorgen weg: “Stress door examens, niets om je druk over te maken.” Maar de klachten bleven zich opstapelen: spierpijn, hartritmestoornissen, en ondraaglijke vermoeidheid. Arts na arts vond niets. “Somatisch onbegrepen klachten,” noemden ze het. Of nog erger: “Het zit tussen je oren.”
Langzaam maar zeker werd ik een schim van mezelf. De energieke, extraverte jongen die ik ooit was, veranderde in iemand die nauwelijks nog functioneerde. In 2005 stortte ik volledig in. Mijn lichaam voelde alsof het in brand stond. Geluiden waren ondraaglijk hard, licht deed pijn aan mijn ogen, en ik kon nauwelijks nog zien door de waas in mijn hoofd. Mijn relatie liep stuk, mijn werk kon ik niet meer aan. Wat volgde was een diepe, donkere periode waarin ik zelfs de hoop op leven verloor.
Ik werd opgenomen in een psychiatrische kliniek, waar ze me volstopten met medicijnen. Iedere dag ging het slechter. Ik kreeg epileptische aanvallen, maar in plaats van hulp kreeg ik harde woorden en verwijten: “Hou op met dat toneelspel.” Het onbegrip van artsen en verpleegkundigen was vernederend. Uiteindelijk belandde ik bewusteloos in het ziekenhuis, waar mijn ouders moesten vechten om verder onderzoek af te dwingen.
Jarenlang zoeken naar antwoorden
Na vele onderzoeken en behandelingen bleef ik in een medische draaikolk hangen. Verschillende artsen stelden diagnoses: epilepsie, psychogene niet-epileptische aanvallen, conversie. Maar de onderliggende oorzaak – de tekenbeetziekten – werd genegeerd of gebagatelliseerd. Zelfs toen ik via een second opinion bij een arts kwam die antistoffen tegen Borrelia burgdorferi vond, was de erkenning ver te zoeken.
Ondertussen verloor ik bijna alles: mijn gezondheid, mijn werk, mijn sociale leven, zelfs de steun van dierbaren. Familieleden en vrienden trokken zich terug, onwetend over wat ik doormaakte. Ik dacht vaak: Misschien ben ik echt gek. Was ik maar nooit gebeten door die teken.
Eindelijk erkenning
Pas jaren later, in 2015, vond ik een arts in Duitsland die mijn klachten serieus nam. Ze onderzocht me grondig en stelde vast dat ik niet alleen de ziekte van Lyme had, maar ook andere tekenbeetziekten en een verzwakt immuunsysteem. Ze begon een uitgebreide behandeling met antibiotica, supplementen en een aangepast dieet. Langzaam begon ik verbetering te merken. Mijn bloed werd getest op toxische stoffen, waaronder glyfosaat, waarmee ik jarenlang had gewerkt. Stukje bij beetje werd ik beter.
Vandaag de dag ben ik niet genezen, maar mijn leven is weer leefbaar. Ik heb mijn ziekte onder controle, al blijft de angst voor een terugval. Epilepsie en niet-epileptische aanvallen worden nu erkend als gevolg van de infecties, en ik ben aanvalsvrij dankzij betere medicatie. Toch blijft het moeilijk om medische dossiers te corrigeren en oude, foutieve diagnoses uit de wereld te helpen.
“Ik wil anderen helpen”
De afgelopen 30 jaar hebben me veel gekost. Geen normaal leven, geen stabiele carrière, geen huisje-boompje-beestje. Maar ik heb een nieuwe missie gevonden: anderen helpen die getroffen zijn door tekenbeetziekten. Als bestuurslid en ambassadeur voor meerdere organisaties zet ik me in voor betere diagnostiek, behandelingen, en erkenning van deze vaak onderschatte ziekten.
Ik weet hoe het is om onbegrepen te zijn, om aan jezelf te twijfelen door het onbegrip van artsen en de maatschappij. Dat wens ik niemand toe. Daarom deel ik mijn verhaal, niet alleen om bewustzijn te vergroten, maar ook om hoop te geven.
Een boodschap van hoop en waakzaamheid
De ziekte van Lyme en andere tekenbeetziekten zijn geen grap. Ze kunnen je leven kapotmaken. Maar met de juiste diagnose en behandeling is er hoop. Na een bezoek aan het groen: altijd een tekencheck doen.
Teken zijn klein, maar de impact van een beet kan levensgroot zijn. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn, maar ik blijf vechten – niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die door deze ziekten getroffen wordt.
“Geef nooit op. Er is hoop, zelfs na jaren van duisternis.”
Wat bij mij mede goed heeft geholpen/helpt:
Volg mij op:
Ik ben werkzaam voor:
Groningen, Groningen, Nederland
We hopen van harte dat je (een beetje) geholpen bent met onze informatie. Stichting Tekenbeetziekten is een ongesubsidieerde vrijwilligersorganisatie en deze website kan alleen maar bestaan bij gratie van donateurs. Jij kunt ervoor zorgen dat deze informatie betrouwbaar en up-to-date blijft door een kleine gift over te maken of ons te machtigen eens of tweemaal per jaar een vast bedrag van je bankrekening af te mogen schrijven. Waarvoor alvast veel dank.
