Michael Bleekemolen

Ik heb ooit een tekenbeet opgelopen. Dat is nu 12 jaar terug. Die teek heb ik er gewoon uitgetrokken, het was in de zomer, ik zat op een boot en die teek trok ik in de namiddag eruit. Op een boot zijn geen teken, dus die is waarschijnlijk in de ochtend of de dag ervoor … Dus die heeft er toch redelijk lang gezeten. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel dat effect op de rest van m’n leven zou hebben.

Tijdens de wintersport in Oostenrijk sta ik op de piste en toen kreeg ik een enorme steek in m’n kuit, alsof er een mes doorheen ging. En toen nog een steek in m’n biceps en toen kreeg ik koliekpijn, vreselijk! Gauw naar beneden gegaan, een dag bij de arts aan het infuus gelegen, maar die kon niks vinden. Hij maakte nog een röntgenfoto om te kijken of ik misschien ergens een steentje had in een van de organen … Ik kende die arts toevallig en hij heeft het heel serieus opgepakt. Toen ben ik weggaan daar, ik kon ook niet meer skiën, ik was echt een beetje versuft.

Ik ben naar Zuid-Frankrijk gegaan om oud & nieuw te vieren met de familie en toen ik daarvan terug kwam voelde ik me beroerd! Van alles, echt. Reumatische pijnen, schokken, hele rare schokken, epileptische neigingen. Ik kreeg een blaasontsteking, ik kreeg een longontsteking, ik kreeg alles achter elkaar in de maand januari. En er was niet te vinden wat het was. Ik kwam bij een specialist die zei je hebt reuma. Maar dat krijg je niet van de ene op de andere dag en dan ook nog toevallig al die andere dingen erbij. Toen ben ik gaan pionieren. Overal ben ik naartoe gegaan: privé-klinieken … maar niemand zei me wat en niemand kon wat vinden.

Totdat ik uiteindelijk in aanraking kwam met een microbioloog in Zwolle. Die stuurde me naar Duitsland. En in Duitsland kwamen ze erachter dat ik positief was van Borrelia, de Lyme-bacterie. En ze zeiden tegen de man in Zwolle "hij moet meteen 6 weken aan de (antibiotica) aan het infuus en niet korter". Dus die man in Zwolle belde mijn arts in Haarlem en die zei “Ja, maar 6 weken, dat vinden wij te lang, wij doen dat 2 weken!” Toen hebben we onderhandeld en toen werd het 1 maand – 28 dagen. Elke dag werd dat gedurende 2 uur ingebracht. Ik racete nog in die tijd, voor zover dat ging, want ik had ook zichtproblemen, ik kon niet goed kijken. Soms was het een uur ineens mistig, maar de meeste tijd was het oké.
Maar ik heb dus dat infuus door heel Europa laten doen. Soms was dat heel makkelijk en andere artsen deden er heel moeilijk over. Maar het is altijd gelukt en ik heb geen dag overgeslagen. Uiteindelijk is die maand toch te kort gebleken, want het was weg … eventjes … maar het kwam met een halfjaar weer terug.

En toen begon weer alles van voren af aan. Toen was ondertussen dus al wel bekend wat ik had! Dat was wel een overwinnning, want dat had ik 6 maanden niet geweten. Uiteindelijk ben ik toen in allerlei trajecten tegengekomen, rode pijpen vasthouden … nou ja ik weet niet hoe die onzin allemaal heet. ’t Heeft allemaal geen zin, niets hielp.

Toen ben ik wel in de Waldorf-kliniek terecht gekomen, bij dokter Kingma, en daar kon ik heel goed mee sparren. Het was niet zo dat hij zei dat hij alles wist. We gingen beiden achter de computer zitten en zoeken wat is dat nou allemaal en wat kun je daaraan doen. In de reguliere zorg is het allemaal een protocol: “je hebt dit, dus je krijgt dat”. Daar is niks tussen. En dat heb ik daar niet zo ervaren, dat ging eigenlijk goed. Intussen zijn we 6 jaar verder!

Ik heb een jaar lang van dokter Kingma 2 soorten antibiotica gekregen, elke dag slikken, pilletjes. Dat stond me tegen, want ja, dat was ook een ding. Als je een medicijn krijgt hoor je daar eigenlijk met twee weken mee te stoppen, want dat is veel te heftig. Maar ik heb dit van kerst tot kerst gedaan …

Toen ben ik halverwege dat jaar met iemand in aanraking gekomen die zei "Je moet eens een keer ozon-therapie gaan proberen". Dat was een Nederlandse top-tennisster, die had ook Lyme en die zei dat is tegen Borrelia het allerbeste dat er is. Ik heb er geen uur overheen laten gaan en meteen de arts gebeld die dat deed. Die zat ergens in het noorden, daar zit hij trouwens nu niet meer, want het is een beetje omstreden therapie. Dus die heeft mij behandeld.

Ozon-therapie is een soort schoonmaak, je ruikt dat ook met onweer, dan ruik je ook zo’n frisse lucht. Diezelfde frisse lucht rook ik ook steeds tijdens de behandelingen. Wat deed hij? Via een infuus 200 cc bloed eruit, als dat eruit was dan spoot-ie daar ozon in, schudde (best wel link, want ik zag allemaal klontjes enzovoort, maar dan deed-ie er ook nog een antistollingsmiddeltje bij) en dan ging ’t weer terug.
Totaal wordt zo 2 liter bloed "schoongemaakt", dus op één dag waren dat 10 van die behandelingen, en dat duurde ongeveer 2,5 uur. Ik heb dat een stuk of 20 à 22 keer gedaan. En nu ben ik er weer helemaal! Een enkel keertje heb ik nog wel een stekende pijn ergens, maar vroeger zat ik erbij … ’t was een dráma, dan kon ik niks meer. Maar er waren ook dagen bij dat ik kon sporten en hardlopen …

Ik heb toen weleens gedacht “ga ik dit wel overleven”, ik voelde me iemand van 98.